Πόσο θα δεχόσασταν να φύγετε από μια από τις μεγαλύτερες πόλεις του κόσμου;
Η Ιαπωνία προσφέρει σε οικογένειες στο Τόκιο 1 εκατομμύριο γιεν (7.640 δολάρια) ανά παιδί για να αναχωρήσουν για μια πιο αγροτική περιοχή, σε ένα πρόγραμμα που αποσκοπεί στο να ανακόψει την ερήμωση της υπαίθρου. Είναι το τελευταίο σε μια σειρά από κακώς εννοούμενα κίνητρα για να σταματήσει η αμείλικτη εισροή στην πρωτεύουσα, η οποία είδε τον πληθυσμό της να αυξάνεται περισσότερο από 16% τις τελευταίες δύο δεκαετίες, παρά τη μείωση του αριθμού των κατοίκων σε εθνικό επίπεδο.
Με την υπάρχουσα κατ’ αποκοπήν πληρωμή 1 εκατομμυρίου γιεν ανά οικογένεια για τη μετακόμιση, ένα ζευγάρι με δύο παιδιά θα μπορεί από την 1η Απριλίου να λάβει στήριξη 3 εκατομμυρίων γιεν αν φύγει, εφόσον πληροί ορισμένες προϋποθέσεις. Αλλά μην περιμένετε τρελή βιασύνη προς την έξοδο: Η κυβέρνηση στοχεύει να συμμετέχουν στο πρόγραμμα μόλις 10.000 άτομα ετησίως μέχρι το 2027 – ή το 0,03% του πληθυσμού της μητροπολιτικής περιοχής των 37 εκατομμυρίων.
Εδώ και δεκαετίες, κάθε ιαπωνική κυβέρνηση μιλάει για την αναζωογόνηση της υπαίθρου – πράγματι, ίσως υπάρχουν λίγα θέματα που προσελκύουν τόση προσοχή για τόσο μικρό κέρδος. Τα τελευταία χρόνια, σε μια λογική που χρησιμοποιεί το “κάρο πριν από το άλογο”, πολλοί έχουν υποστηρίξει ότι είναι απαραίτητη προκειμένου να αναζωογονηθεί η οικονομία. Η Ιαπωνία έχει έναν υπουργό υπεύθυνο για την αναζωογόνηση των αγροτικών περιοχών εδώ και σχεδόν μια δεκαετία, ενώ μια από τις πολιτικές που υπογράφει ο σημερινός πρωθυπουργός Fumio Kishida είναι η “Ψηφιακή Κηπούπολη”, ένα υπερβολικό σχέδιο που αποσκοπεί στη χρήση τεχνολογιών όπως τα drones και τα αυτοκινούμενα λεωφορεία για να ξεπεραστούν τα μειονεκτήματα της ζωής στην ιαπωνική inaka.
Αλλά θα χρειαστούν περισσότερα από αυτόνομα gadgets και εφάπαξ πληρωμές για να ενθαρρυνθούν περισσότεροι από μια χούφτα άνθρωποι στην περιοχή του Τόκιο να μετακομίσουν. Κανείς δεν γνωρίζει καλύτερα την έλξη της πόλης από τους πολιτικούς και τους γραφειοκράτες του Ναγκατάτσο, του κέντρου εξουσίας του Τόκιο, οι οποίοι οι ίδιοι προωθούν τέτοια προγράμματα μετεγκατάστασης αλλά παρ’ όλα αυτά συγκεντρώνονται εκεί – έχοντας ουσιαστικά απορρίψει την ιδέα της οικοδόμησης μιας νέας και τεχνητά άψυχης πρωτεύουσας όπως η Σετζόνγκ της Νότιας Κορέας και η υπό κατασκευή Νουσαντάρα στην Ινδονησία.
Καθώς ένας αυξανόμενος αριθμός ανθρώπων αρχίζει να συνειδητοποιεί, μέσω ενός συνδυασμού σχεδιασμού και ευτυχών συγκυριών, ότι η Ιαπωνία δημιούργησε κάτι απίστευτο στο Τόκιο – μια πολυσύχναστη, περιπατητική μητρόπολη με ένα κορυφαίο παγκοσμίως σύστημα δημόσιων μεταφορών, σχετικά απαλλαγμένη από τα παγιωμένα προβλήματα εγκληματικότητας, ρύπανσης, αστέγων και ανισότητας που μαστίζουν τόσες άλλες γιγαντιαίες πόλεις. Είναι ένα πανύψηλο κέντρο πολιτισμού, όπου ακόμη και τα ακίνητα στο κέντρο της πόλης είναι ακόμη σχετικά προσιτά (για τα δεδομένα συγκρίσιμων κοσμοπολίτικων πρωτευουσών), χτισμένα με τους τύπους μικρογειτονιών συνδυασμένου σκοπού που οι πολεοδόμοι μπορούν μόνο να ονειρευτούν να δημιουργήσουν.
Η έλευση της μετα-πανδημικής απομακρυσμένης εργασίας μπορεί να κάνει ευκολότερο από ό,τι στο παρελθόν να ζει κανείς σε μια αγροτική περιοχή – και είχε ως αποτέλεσμα την πρώτη μείωση του πληθυσμού του Τόκιο εδώ και ένα τέταρτο του αιώνα. Αλλά αυτό το φαινόμενο δεν μπορεί να συλλάβει τα καλύτερα μέρη της Μεγάλης Πόλης – ένα μέρος όπου, όπως είπε η ανθρωπολόγος του 20ού αιώνα Margaret Mead, “Ένα
