Σε ερώτηση σχετικά με το εξώφυλλο του περιοδικού The Economist, ο Ερντογάν είπε ότι δεν εναπόκειται σε ένα βρετανικό περιοδικό να καθορίσει την πίστη της Τουρκίας.
“Η τύχη της χώρας καθορίζεται μόνο από τον λαό μου και όχι από το Economist”, δήλωσε ο Ερντογάν.
Αλλά, όπως επισημαίνει η εφημερίδα, “όσο περισσότερο καιρό ο κ. Ερντογάν βρίσκεται στην εξουσία, τόσο πιο αυταρχικός γίνεται”. Προχωρώντας από πρωθυπουργός σε πρόεδρο, μετέτρεψε αυτό το κυρίως τελετουργικό αξίωμα σε ένα πραγματικά ισχυρό στην υπηρεσία μιας απολυταρχίας. “Πλησιάζοντας στην τρίτη δεκαετία της εξουσίας του, κάθεται σε ένα τεράστιο παλάτι και δίνει εντολές σε αυλικούς που φοβούνται πολύ να του πουν πότε κάνει λάθος. Οι όλο και πιο εκκεντρικές πεποιθήσεις του γίνονται γρήγορα δημόσια πολιτική”, αναφέρει το άρθρο.
Ο Ερντογάν παρομοίασε κάποτε τη δημοκρατία με ένα ταξίδι στο τραμ: όταν φτάνεις στον προορισμό σου, κατεβαίνεις. Ενδεικτική είναι η αντιμετώπιση του δημάρχου της Κωνσταντινούπολης, Εκρέμ Ιμάμογλου, τον οποίο ο Economist χαρακτηρίζει ως τον “πιο πιθανό αντίπαλο” για την προεδρία. Η ποινή φυλάκισης 2 ετών και η απαγόρευση ενασχόλησης με την πολιτική επειδή αποκάλεσε “ηλίθιους” τους εκλογικούς αξιωματούχους που ακύρωσαν την πρώτη του εκλογή, έχουν θέσει τον Ιμάμογλου εκτός της προεδρικής κούρσας, αν η καταδίκη δεν ακυρωθεί ή ανατραπεί, και έχουν δημιουργήσει αμφιβολίες για το αν οι εκλογές θα είναι δίκαιες ή ελεύθερες, αναφέρει ο Economist.
Σε διεθνές επίπεδο, ο Ερντογάν θα μπορούσε να προκαλέσει προβλήματα στην Ελλάδα και την Κύπρο “υποδαυλίζοντας εντονότερες εδαφικές διαμάχες- θα μπορούσε να “δημιουργήσει περαιτέρω σύγχυση και διαμάχη στη Συρία”- θα μπορούσε να “επιτρέψει στους 5 εκατ. μετανάστες και πρόσφυγες στην Τουρκία να σαλπάρουν για τη νότια Ευρώπη”. Και θα μπορούσε να συνεχίσει να εμποδίζει την ένταξη της Φινλανδίας και της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ.
Ωστόσο, υποστηρίζει ο Economist, ο Ερντογάν δεν έχει την πολυτέλεια να έρθει σε πλήρη ρήξη με τη Δύση, γιατί χρειάζεται επενδύσεις και χρειάζεται εξοπλισμούς. Αλλά, υποστηρίζει το άρθρο, είναι καιρός για μια πιο σταθερή στάση από τις δυτικές δυνάμεις, αρχής γενομένης από τις ΗΠΑ. “Ο κ. Ερντογάν είναι ένας νταής που βλέπει την ατολμία ως λόγο για να πιέσει το πλεονέκτημά του και τη σκληρότητα ως κίνητρο για να επιδιορθώσει τους φράχτες”, αναφέρει ο Economist.
